کاش وقت آمدن واقف ز رفتن می‌شدم
تا چو نی در خاک می‌بستم میان خویش را
هر سر موی تو از غفلت به راهی می‌رود
جمع کن پیش از گذشتن کاروان خویش را
به بوی گل ز خواب بیخودی بیدار شد بلبل
زهی خجلت که معشوقش کند بیدار عاشق را
کم نشد از گریه‌ی مستانه، خواب غفلتم
سیل نتوانست کند از جای خود این سنگ را
عشق سازد ز هوس پاک، دل آدم را
دزد چون شحنه شود، امن کند عالم را
سیاه در دو جهان باد، روی موی سفید
که همچو صبح گرانسنگ ساخت خواب مرا
دست طلب که
پیش کسان میکنی دراز
پل بستهای که بگذری از آبروی خویش
صائب تبریزی
-----------------------------
پاک کن از غیبت مردم دهان خویش را ای که با مسواک دایم میکنی دندان سپید
صائب تبریزی
------------------------------------
چو دیگران نه به ظاهر بود عبادت ما حضور قلب، نماز است در شریعت ما
صائب تبریزی
-------------------------------
دود اگر بالا نشیند کسر شان شعله نیست جای چشم ابرو نگیرد گرچه او بالاتراست
صائب تبریزی
-------------------------------
ای که منعم میکنی، از
عشق، رخسارش ببین ویکه میگویی مرو از راه، رفتارش ببین
حرفی
---------------------------
اول از روزنه خانه برون آر سری آنقدر تاب ندارم که دری باز کنی
میرزا نوری
قرآن ! من شرمنده توام اگر از تو آواز مرگی ساخته ام که هر وقت در کوچه مان آوازت بلند می شود همه از هم می پرسند " چه کس مرده است؟ "